Nowy film Bruno Dumonta, twórcy w pełni "nowohoryzontowego", bohatera retrospektywy 11. edycji Nowych Horyzontów i gościa festiwalu - Camille Claudel 1915 z Juliette Binoche w tytułowej roli obejrzymy w sekcji Panorama 13. MFF T-Mobile NH. Obok francuskiej gwiazdy, której wybór okazał się sporym zaskoczeniem, gdyż Dumont do tej pory pracował głównie z naturszczykami, na ekranie zobaczymy Jeana Luca Vincenta. Akcja filmu rozpoczyna się w 1915 roku, wysłana do szpitala psychiatrycznego na południu Francji Claudel czeka na odwiedziny swojego brata, Paula. Rzeźbiarka spędziła tam 30 lat życia, definitywnie zrywając ze sztuką. Fabuła siódmego filmu Dumonta jest osnuta na jej tragicznej biografii.

Film miał światową premierę w konkursie głównym Berlinale 2013. Otrzymał właśnie specjalne wyróżnienie jury międzynarodowego konkursu oraz nagrodę FIPRESCI podczas zakończonego 14 kwietnia 32. MFF w Stambule. 

"Bruno Dumont, filozof z wykształcenia, zaczynał filmami zatytułowanymi prowokacyjnie - Życie Jezusa i Ludzkość. Bohater pierwszego z nich, brzydki, agresywny syn sklepikarki, w niczym nie był do Jezusa podobny, poza tym, że był człowiekiem. Dumonta fascynują postacie takich ludzi, jakby uwięzionych w ciele, zredukowanych do prymitywnych odruchów. Jest w jego filmach paradoksalny rys: z jednej strony ukazują pułapkę religii i nędzę człowieka, a zarazem wydają się przeniknięte czysto chrześcijańskim współczuciem.

Camille Claudel 1915 ma najlepsze cechy jego kina. Jest arcydziełem Dumonta. W niczym nie przypomina dawnego biograficznego filmu z Isabelle Adjani o burzliwym życiu rzeźbiarki zakochanej w Rodinie i przez niego zdradzonej. Dumont ukazuje późniejszy epizod jej życia: Camille Claudel zostaje przez rodzinę osadzona w zakładzie dla chorych psychicznie. Na jej listach i listach jej brata, słynnego katolickiego pisarza i dramaturga Paula Claudela, oparto scenariusz. (…)

Kulminacyjnym momentem dramatu jest konfrontacja Camille i Paula. On - mistyk olśniony własnym nawróceniem, pewny, że jego siostra znajduje się w mocy szatana i że wszelka twórczość artystyczna jest przeniknięta grzechem, gdyż usiłuje powtórzyć stwórczy akt Boga. I ona - uwięziona w zakładzie, z całkowitą jasnością umysłu, jedynie z fobią wynikającą z obawy przed otruciem - rozsyła listy z prośbą o pomoc. Opuszczona przez rodzinę, przez ukochanego brata, zachwyconego dobrocią i mądrością Boga. W świetle tego filmu Paul jest zaślepiony przez boski fantom, przeniknięty pychą, dążeniem do własnej świętości. Jeśli ktoś z nich dwojga zasługuje na miano świętości - to ona." (Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza")