Rozmowa z 

Manuelą Morgaine,

francuską reżyserką

Natalia Kaniak: Twój film to opowieść o świetle i piorunach. Co takiego poraża Cię w kinie?

Manuela Morgaine: Najbardziej fakt, że stwarzasz postaci nieśmiertelnymi. Na przykład Nostalgiczny Człowiek z filmu zmarł w zeszłym tygodniu, ale na ekranie będzie istniał na zawsze. Film to przede wszystkim historia miłosna i wspomnienie, a odbite na taśmie światło to cień, odcisk nas samych. 

Podczas gdy kino ucieka od wielkich narracji, Ty nakręciłaś film bazujący na kilku ogromnych opowieściach. 

– Cztery pory roku, w czasie których opowiadam o błyskawicy, są deklinacją jednego motywu. To wariacja na temat światła, które daje piorun, ale również opowieść o fenomenie kina. W czterech częściach starałam się uchwycić unikalność odmian światła. Mamy więc łowcę piorunów, ofiary rażone błyskawicą i elektrowstrząsami oraz kochanków opowiadających o miłości od pierwszego wejrzenia, którą opisuje francuski idiom „cios piorunem”. Chciałam, aby z każdą porą roku film nabierał tempa. Dlatego kończy się sceną tańca wszystkich bohaterów.

W „Błyskawicy” są fragmenty zarówno dokumentalne, jak i inscenizowane.

– Około 40 minut filmu to ujęcia archiwalne Alexa Hermanta, łowcy błyskawic. Jedynymi profesjonalnymi aktorami jest dwójka zakochanych. Cała reszta ekipy to autentyczne postacie, których szukałam wiele lat.

Jesteś artystką interdyscyplinarną. Czy pomaga Ci to w kręceniu filmów?

– Jako reżyserka muszę wiedzieć o sztuce wszystko. Ale sporo pomaga teatr, który uczy, jak postępować z aktorem. Nawet Kechiche wywodzi się z teatru, dzięki czemu wie, jak pracować z ludźmi.

Wyprodukowałaś film samodzielnie, ale pieniądze na promocję zdobyłaś poprzez crowdfunding. Czy taki sposób finansowania daje niezależność?

– Raczej poczucie samotności i masę cierpienia. Chciałabym mieć własną ekipę i duży fundusz, by stworzyć dzieło w pełni autorskie i niezależne. 

Rozmawiała Natalia Kaniak

„Błyskawica”

Dziś, godz. 16.15, Kino Nowe Horyzonty 9

Jutro, godz. 10.15, Kino Nowe Horyzonty 9