W 2009 roku duński artysta ukrywający się pod pseudonimem Das Beckwerk wydał powieść „The Sovereign”, której głównym bohaterem uczynił Thomasa Strobecha, opisując w szczegółach jego dzieciństwo, dorosłe życie i zawodową karierę. Książka nie wzbudziłaby pewnie takiego zainteresowania, gdyby nie fakt, że Thomas Strobech to realnie istniejący czterdziestoletni artysta, który wcale nie życzył sobie zostać postacią literacką. O tym, że Das Beckwerk za jego plecami drobiazgowo zrekonstruował jego biografię, dowiedział się, gdy na ulicach zawisły promujące książkę plakaty. Było na nich jego zdjęcie. Zszokowany oskarżył autora książki o kradzież tożsamości. 

Obaj panowie doskonale się znali. Strobech i Das Beckwerk jakiś czas wcześniej realizowali na Bliskim Wschodzie wspólny projekt artystyczny i przeprowadzili wiele długich przyjacielskich rozmów. Mieli pewnie wiele wspólnych tematów, bo obaj wielokrotnie w przeszłości igrali ze swoją tożsamością. Strobech występował najczęściej jako Thomas Altheimer, ale na potrzeby różnych przedsięwzięć przyjmował też inne nazwiska. Das Beckwerk znany był jako Claus Beck-Nielsen, dopóki w 2001 roku nie przeprowadził swojego uroczystego pogrzebu. Obaj z kreowania się na fikcyjne postaci uczynili swój znak rozpoznawczy. 

Dokument Maxa Kestnera to zapis przygotowań do osobliwego procesu sądowego, który bohater książki wytacza jej autorowi. Reżyser, podobnie jak Das Beckwerk, bohaterem czyni Strobecha, ale tym razem to on sam ma opowiedzieć o swoim życiu. I robi to ochoczo, zabierając ze sobą widzów nawet do gabinetu lekarskiego. Przez dużą część filmu obserwujemy go za pośrednictwem kamery zamontowanej na jego ciele, pokazującej jego twarz w karykaturalnym zbliżeniu. Śledzimy wydarzenia jego oczami i wcale nie jest to najbardziej komfortowa sytuacja, jaką można sobie wyobrazić, bo Strobech to postać dość antypatyczna, modelowy przegrany. Na okrągło biadoli o nieszczęściach, jakie go spotkały, kręci się po swoim brzydkim pustym mieszkaniu i popada w coraz większą obsesję na punkcie Das Beckwerka, którego nienawidzi i kocha jednocześnie. Jego adwersarz z fryzurą Warhola i aparycją przedsiębiorcy pogrzebowego też nie budzi ciepłych uczuć. Reżyser najwyraźniej nie ma ochoty odwalać roboty za widza i wskazywać mu, czyją stronę trzymać. 

Iwona Sobczyk 

„Jestem fikcją”

Dziś, godz. 19.15, Kino Nowe Horyzonty 8

Jutro, godz. 10, Kino Nowe Horyzonty 4