Obsada

Denis Lavant, Édith Scob, Eva Mendes, Kylie Minogue, Michel Piccoli, Karl Hoffmeister, Léos Carax

nagrody

Cannes IFF 2012 – Award of the Youth; Sitges FF 2012 – Best Director, Best Film, Critic’s Award; Chicago IFF 2012 – Best International Feature, Best Actor, Best Cinematography

Opis filmu

O nowym filmie Caraxa chyba napisano już wszystko. Holy Motors zostało uznane za rewelację ubiegłorocznego festiwalu w Cannes, choć reżyser ostatecznie nie zdobył znaczących nagród. Ten niedosyt bardzo szybko został zrekompensowany przez znakomite recenzje, które czekały na film pod każdą szerokością geograficzną. Część krytyków próbowała interpretować Holy Motors jako przykład najczystszej filmowej poezji, postmodernistyczną układankę bądź jeszcze jedną historię o „człowieku w teatrze życia codziennego”. Inni dawali się uwieść raczej szaleństwu wielkomiejskiej baśni, w której rudobrody karzeł liże pachę Evy Mendes, a Kylie Minogue z powagą wyśpiewuje kiczowaty song o niespełnionej miłości. Wszystkie interpretacje powinna pogodzić uwaga głównego bohatera – pana Oscara – który stwierdza, że w jego tajemniczej pracy pociąga go każdorazowo czystość wykonywanego przez niego aktu. Czyż nie tego samego oczekujemy od filmowego spektaklu?

Piotr Czerkawski

Gdyby Denis nie zgodził się zagrać w moim filmie, zatrudniłbym Lona Chaneya albo Chaplina. A może Petera Lorre’a lub Michaela Simona… W końcu wszyscy są martwi – mówił Léos Carax. Denis Lavant jednak rolę przyjął, choć powinno się może raczej powiedzieć: role. Ten człowiek-kameleon ze sceny na scenę potrafi przeobrazić się z wciśniętego w elegancki garnitur biznesmena w obleśne monstrum, żebrzącą staruszkę, tudzież rozwrzeszczanego ojca karcącego córkę. Bariera jednego tylko ekranowego wcielenia zostaje definitywnie zburzona, a multiplikacja rozmaitych kreacji powoduje rozrzedzenie prawdziwego „ja”, które w przypadku aktora być może wcale nie istnieje.

Bartosz Czartoryski

Informacje o reżyserze

Léos Carax

Urodził się w 1960 roku w podparyskim Suresnes jako Alexandre Oscar Dupont. Pseudonim Léos Carax stanowi anagram jego dwóch imion. W wieku niespełna 20 lat został krytykiem filmowym „Cahiers du Cinéma” prowadzonego przez Serge’a Daneya. Na łamach słynnego pisma zadebiutował entuzjastyczną recenzją Paradise Alley (1978) – pierwszego filmu reżyserskiego Sylvestra Stallone’a. Niedługo później Carax sięgnął po kamerę. Swym pełnometrażowym debiutem – filmem Chłopak spotyka dziewczynę – wzbudził sensację na festiwalu w Cannes. Już wówczas zaprezentował najbardziej charakterystyczne cechy swojego stylu: zamiłowanie do ekranowej poezji, melancholijną wrażliwość i ironiczne poczucie humoru. Następna w kolejności Zła krew otrzymała prestiżową nagrodę za innowacyjność na Berlinale. Kochankowie z Pont-Neuf co prawda okazali się finansową klapą, lecz spotkali się z uznaniem Europejskiej Akademii Filmowej. Po ośmioletniej przerwie Carax powrócił do filmu pełnometrażowego za sprawą Poli X (w międzyczasie nakręcił tylko jeden krótki metraż pt. Sans titre), swobodnej adaptacji powieści Hermana Melville’a. W jednym z późniejszych filmów krótkometrażowych francuski reżyser powołał do życia postać Monsieur Merde, który kilka lat później powrócił jako jeden z bohaterów Holy Motors. Ów film z 2012 roku okazał się rewelacją festiwalu w Cannes i sprawił, że ponownie uznano Caraxa za jednego z najważniejszych twórców współczesnego kina.

Filmografia

1980 Strangulation Blues (short)

1984 Chłopak spotyka dziewczynę / Boy Meets Girl

1986 Zła krew / Mauvais sang / The Night Is Young (aka Bad Blood)

1991 Kochankowie z Pont-Neuf / Les amants du Pont-Neuf / The Lovers on the Bridge

1997 Sans titre (short)

1999 Pola X

2006 My Last Minute (short)

2008 Merde (segment in: Tokyo!)

2009 42 One Dream Rush (co-dir., short)

2012 Holy Motors

Opracowanie: Piotr Czerkawski

Stopka