Leonardo Brzezicki (ur. w 1978 roku) jest Argentyńczykiem, studiował film w Buenos Aires. Bywa aktorem: w teatrze u Ricardo Bartisa, w argentyńskim kinie niezależnym np.: u Alexisa Dos Santosa w Niezasłanych łóżkach. Nakręcił kilka krótkich metraży: With You Counting Lambs (2002) wygrał latynoamerykański festiwal w Rosario, z Tokyo Tonight (2005) reżyser trafił jako artysta-rezydent do Paryża. Noche, film który zobaczymy w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty 13. MFF TNH, jest jego pełnometrażowym debiutem. Film znalazł się w programie MFF w Rotterdamie, CinéLatino w Tuluzie, BAFICI w Buenos Aires, CPH PIX w Kopenhadze.

"Noche (Noc) Leonardo Brzezickiego, Argentyńczyka o polskich korzeniach, to czyste kino. Scenę otwierającą tworzą głosy i modlitwy z mszy żałobnej na tle apokaliptycznego nieba. Film o sześciu przyjaciołach młodzieńca, który popełnił samobójstwo, a którego pasją była muzyka i dźwięki. Teraz ci przyjaciele - każdy na swój sposób - wspominają zmarłego kolegę." (Jan Minkiewicz, "Kino", marzec 2013)

"Niesamowity film. W sennym krajobrazie szarego nieba i wyblakłych kolorów lasu, pośród dźwięków przeszłości próbuje dojść do głosu teraźniejszość. Płynące z offu słowa i dźwięki składają się na swoisty pamiętnik, zapis ostatnich chwil Miguela, głównego, choć nieobecnego bohatera filmu. Nie wiadomo o nim wiele: rozrzucone tu i ówdzie strzępy informacji, fragmenty dialogów, zarejestrowanych myśli, snów. Narracja filmu naśladuje zresztą sen, pozbawione kontekstu, dryfujące zdania, bohaterowie, uczestnicy swoistej stypy, jakby zawieszeni w dźwiękowej malignie, gęstej, lepkiej rzeczywistości, z pogranicza jawy i snu wspominają ostatnie chwile ich przyjaciela, kochają się, walczą ze sobą i oskarżają się o jego śmierć." (vifon00, Klub Krytyków Forum Nowe Horyzonty)

"Znakomity film, z pewnością powinien liczyć się w konkursie głównym NH. Pierwsze minuty wprowadzają specyficzny, oniryczny klimat, który utrzymuje się przez cały czas, niezależnie od pory dnia. Te osiadające mgły zarówno nad domami i niewielkimi źródłami tworzą zjawiskowe wrażenie, podsycone pewną nutą beznadziejności.

Podróż całej szóstki była dla mnie fascynująca z tego względu, że zawierała pewien pierwiastek osobisty. Wszyscy (lub przynajmniej większość) zebrali się na tej farmie by pożegnać Miguela, ale również w celu poradzenia sobie ze problemami swojego życia, które były powiązane bezpośrednio z sytuacją w jakiej się znaleźli. Pomysł całodobowego odtwarzania nagrań z ostatnich dni życia Miguela kapitalnie wpływa na zachowanie pozostałych. Głos i myśli bliskiego zmarłego nieustannie im towarzyszą, przez co wywołują fale skrajnych uczyć i wspomnień. A że przeważnie odbija się to na nich negatywnie, nagrania te są swoistym rodzajem tortur, które trzeba przetrwać by móc żyć dalej.

Prócz wielu zalet, jakimi z pewnością są atmosfera i wielowymiarowe więzi między bohaterami, najbardziej wypada docenić treść nagrań Miguela. Ten strumień dźwięków i świadomości, jest zaskakująco spójny i świadomy właśnie. Nie mówi się tu o rzeczach niemających znaczenia. Wszechobecny sens niezwykle imponuje." (Thane, Klub Krytyków Forum Nowe Horyzonty)

"Reżyser chciał pokazać mocowanie się tej grupy przyjaciół ze wspomnieniami o Miguelu i z poczuciem winy za jego śmierć jako rodzaj snu na jawie. Snu śnionego razem, ale jednocześnie osobno. Snu, z którego niektórzy jego uczestnicy mogą być wykluczeni, i choć w tym śnie są, to będą przeżywać to, że ich tam nie może być. Snu, w którym być może najważniejszą postacią jest ta, która milczy, i nikt nie wie, dlaczego miałaby być taka ważna, ale to bez znaczenia. Tu nie trzeba, a nawet nie należy, dorabiać teorii, tylko dać się unieść fali obrazów i dźwięków. Ja to zrobiłem, i jestem zadowolony." (Grześ, Klub Krytyków Forum Nowe Horyzonty)