Anna Paprocka: Proszę opowiedzieć o kulisach powstawania książki.

Janusz Wróblewski: Rodziła się przez kilkanaście lat. Od początku kariery dziennikarskiej wierzyłem, że z kilku spotkań z tym samym człowiekiem uda mi się stworzyć całość, która spełniałaby moje oczekiwania wobec tajemnicy artysty. Chciałem zrozumieć ich świat i przedstawić go ludziom, którzy tak jak ja są zafascynowani ich twórczością. 

Czy osobowość któregoś z reżyserów Pana zaskoczyła?

– Każde spotkanie było niespodzianką i przygodą. Byłem przekonany, że Roman Polański ma wszystko dogłębnie przemyślane. Okazało się, że rozmowa na tematy intelektualne go nie interesowała, bo patrzy na świat zmysłowo, spontanicznie. David Lynch okazał się bardzo otwartym rozmówcą. Czułem od niego pozytywną energię, która umożliwiła mi zadanie najtrudniejszych pytań, na które on chciał szczerze odpowiedzieć. Były też przykre niespodzianki. Claude Lanzmann jest największym autorytetem w świecie kina od sprawy Holocaustu, i tego jak Żydzi dzisiaj dają sobie z tą traumą radę. Jest wyczulony na punkcie polskiego antysemityzmu. Podczas naszego spotkania sprawdzał, czy znam jego twórczość, jak ją rozumiem. To on zadawał mi pytania! Nie udało mi się porozmawiać z nim tak, jak mi się marzyło. Równie zaskakujące było spotkanie z Peterem Greenawayem, który nie lubi jak się go krytykuje i z tego powodu sam przedwcześnie zakończył rozmowę.

 Jak przygotowuje się Pan do rozmowy?

– Staram się mieć na świeżo obejrzane filmy mojego rozmówcy. Najciekawsza rozmowa jest wtedy, gdy przybiera formę partnerską, kiedy dochodzi do autentycznego dialogu, starcia racji. Najciekawsze zwierzenia można usłyszeć, gdy reżyser wyczuwa, że ma naprzeciwko siebie nie przeciwnika, a myślącego inaczej człowieka.

Rozmawiała Anna Paprocka