Zamiast gadających głów, wywiadów czy narracji z offu kilkanaście miniaturowych kamer cyfrowych z najróżniejszych perspektyw rejestruje życie na pokładzie. A także sięga poza niego, w ciemną głębię Oceanu Atlantyckiego, dzięki zamocowaniu kamer na wychodzących za burtę statywach.

Efektem tych formalnych eksperymentów jest film, który łatwiej określić jako poetycki, oniryczny, plastyczny, niż próbować klasyfikować go jako dokument. 

Lucien Castaing-Taylor i Véréna Paravel, para reżyserów – antropologów, pozbawili swoją produkcję narracji. Zachęcają tym samym widzów do zanurzenia się w ten świat, poddając się jego hipnotyzującej mocy. Bez dialogów, z naturalnymi odgłosami morza, wiatru i fal rozbijających się o kadłub, tworzących kakofoniczną symfonię statku, od początku kadry wprawiają widza w niemałe osłupienie. Na zarejestrowanych w nocy ujęciach nie można rozpoznać linii horyzontu, ba, odróżnić góry od dołu. Sylwetki mew wiszą złowieszczo nad pokładem, na którym odbywają się sceny rodem z horroru, z setkami patroszonych ryb wrzucanych w otchłań statku. Ta makabryczna, powtarzana do bólu czynność jest jednym z etapów drogi, jakie owoce morza przebywają, zanim trafią na nasze talerze.

Spod wyszukanej wizualnie i dźwiękowo formy powoli wyłania się obraz życia na pokładzie kutra rybackiego. W wywiadach Lucien Castaing-Taylor przyznaje, że nie miał problemu z przekonaniem załogi do wzięcia udziału w filmie. Ich praca, ciężka i monotonna, bardzo rzadko bywa w pełni doceniana. „Lewiatan” jest bowiem nie tylko poetyckim obrazem, odartym ze swojego źródła. Jest także hołdem złożonym nieokiełznanej i dzikiej naturze oraz próbującemu podporządkować ją sobie człowiekowi.

Radek Folta

„Lewiatan”

Dziś, godz. 16.15, Kino Nowe Horyzonty 9

Jutro, godz. 13.15, Kino Nowe Horyzonty 9