Szczerze? Kiedy to piszę, płaczę takimi wielkimi łzaziskami, że mokro spływają mi one następującą drogą: z oczu bokami nosa, potem po szyi, na ramię i dalej w dół poprzez łokcie oraz dłonie, aż na moje wieczne pióro i na kartkę, gdzie rozpływają mi litery. Więc będę musiał wszystko przepisać na sucho. Albo popukam na laptopie. Tylko się długo włącza, a nie lubię czekać, więc już sam nie wiem. No więc objaśniliśmy sobie razem potężną masę filmów. I takie, i siakie, i owakie, mógłbym tak pisać bez końca. Tych, których nie zdążyliśmy zrobić, że o co w nich chodzi, no to trudno. Szczerze? To był tak wysoko dobry festiwal, że jak go wezmę przez porównanie z innymi, to czuję, iż rozrósł mi się w środku wielki zaszczyt mojej tutaj pięknej bytności przez te bardzo ładne kilkanaście dni. Jednogłośnie opiewam zatem festiwal T-Mobile Nowe Horyzonty, że warto na niego przyjeżdżać, dokładnie tak jak ja. I teraz taki trochę prywatny przypis. Dzisiaj w nocy obudziło mnie, że pomyślałem, jak wielkie multum widziałem już filmów. I jeśli tak porządnie się zastanowię, to dochodzi do mojego mózgu, że o kinie wiem już chyba wszystko. Dlatego zrobiłem decyzję: Dosyć, że tylko oglądam! Czas skręcić teraz własny film! I to w dwóch albo trzech częściach raczej! Będę się więc ze wszystkich na świecie sił starał, by za rok przywieźć go tutaj na festiwal i obejrzeć razem z Państwem, których bardzo lubię. Do widzenia.