Namiastka
Ersatz
Szwajcaria, Francja
2011
/ 4'20’
Podczas rozmowy o znaczeniu słowa namiastka główny bohater zanurza się w absurdalno-poetycką dyskusję, odsłaniającą „ludzką potrzebę symulakrum”. Barwny dialog dotyczący idei przemienia się w humorystyczną, filozoficzną medytację. Elodie Pong Szwajcarska artystka urodzona w USA. W swojej twórczości skupia się na relacjach międzyludzkich, badaniu kodów kulturowych oraz ich wpływie na społeczeństwo. Pokazy jej filmów odbywały się na całym świecie. Można je było oglądać m.in. w Warszawie, Londynie, Nowym Jorku, Hongkongu czy Tokio. Mieszka i pracuje w Zurychu. Wybrana filmografia: 2003 Five Years Later (short) 2004 A certain general (short) 2005 Script (short) 2011 Namiastka / Ersatz (short) Widmo szczęścia
The Ghost of Happiness / Das Gespents des Glück
Szwajcaria
2011
/ 11’
Niemy, mocny film o starannie zaaranżowanej ścieżce dźwiękowej – miniaturowe dzieło sztuki – brzmiało uzasadnienie decyzji o przyznaniu utworowi Maxa Philippa Schmida nagrody filmowej Bazylei dla najlepszej krótkometrażówki. Widmo szczęścia rzeczywiście ma wyrazistą oprawę muzyczną organizującą opracowany ze szczególnym pietyzmem wycinek z życia dwojga ludzi, którzy w tańcu próbują, choć bez powodzenia, naśladować gwiazdy musicali. Max Philipp Urodzony w 1962 roku w Szwajcarii. Jest niezależnym reżyserem i artystą wideo. Po ukończeniu studiów został nauczycielem na Uniwersytecie Sztuk i Designu w Bazylei. Od 1990 roku poświęca się realizacji filmów eksperymentalnych i wideo. Jego prace były prezentowane na międzynarodowych festiwalach, na których zdobyły nagrody. Wybrana filmografia: 1990 Privat (short) 1996 Sad Song (anim., short) 1998 Scanner (short) 2007 Der Imitator (short) 2011 Widmo szczęścia / Das Gespents des Glück / The Ghost of Happiness (short) Ślady moich łez 2
The Tracks of My Tears 2
Szwecja
2011
/ 14’
Czerwone Ferrari Testarossa znika podczas napadu na bagdadzki pałac Saddama Husseina w 2003 roku. Wiele lat później samochody z garażu Husseina zaczynają pojawiać się w rożnych częściach świata: niektóre z nich rozbite, inne w nietkniętym stanie. Pojawia się i Testarossa, zabłąkane na niezmierzonej pustyni. Axel Petersén Urodzony w Szwecji w 1979 roku. Uczył się w słynnej czeskiej szkole filmowej FAMU i Szwedzkiej Królewskiej Akademii Sztuki. Jest reżyserem kilku cenionych krótkich metraży, a jego ostatni film Ślady moich łez 2 (2011) miał swoją premierę na festiwalu w Wenecji. Zrealizowany w 2011 roku Avalon jest jego pierwszym filmem pełnometrażowym. Filmografia: 2008 Deep Fried Dawn (short) 2008 Slumber Past Zenith (short) 2009 Close to God / Far From Home (short) 2009 A Good Friend of Mr. World (short) 2011 Ślady moich łez 2 / The Tracks of My Tears 2 (short) 2011 Avalon Cień
The Shadow / Schatten
Niemcy
2012
/ 9'55’
Daniel Burkhardt przejął kontrolę nad każdym najdrobniejszym elementem swojego filmu, czyniąc z niego pełnoprawne kino autorskie. Do swojego Cienia wykorzystał 23 zrealizowane przez siebie w różnych miejscach nagrania, które pomimo zauważalnych różnic wzajemnie się uzupełniają i składają na koherentną oraz czytelną dla widza całość. Daniel Burkhardt Urodził się w 1977 roku w Bochum (Niemcy). Studiował medioznawstwo na Akademii Sztuk Medialnych w Kolonii, w której wciąż mieszka i pracuje. Od 1998 roku realizuje filmy eksperymentalne, performance i wideo-instalacje. Jego prace są pokazywane na międzynarodowych festiwalach, a także w ramach architektonicznych instalacji. Wybrana filmografia: 2012 Cień / Schatten / The Shadow (short) Flimmer
Norwegia
2011
/ 5’
Flimmer to monolog dziewczyny wspominającej swój tygodniowy romans z chłopakiem, który po rozstaniu będzie podejmować bezskuteczne próby ponownego nawiązania z nią kontaktu. Przewijające się w trakcie jej opowieści minimalistyczne, niemal wyzbyte jakiegokolwiek ruchu obrazy doskonale uzupełniają relację kobiety, której niezdolność do nawiązania głębszych relacji znajduje ujście w słowach, jakimi sama siebie określa (już w pierwszych fragmentach filmu nazywa siebie bowiem kaktusem). Line Klungseth Johansen Urodzona w 1980 roku norweska scenarzystka i reżyserka. Filmografia: 2011 Flimmer (short) Arkana
Arcana
Austria, USA
2011
/ 31’
Arkana to ciąg luźno ze sobą powiązanych wycinków filmowych. Henry Hills nie dba o ciągłość narracji, przeciwnie: specjalnie szatkuje opracowywany materiał filmowy. Całkowicie i zupełnie umyślnie lekceważy przy tym zasadę linearności opowiadania. Podłożem dla pojawiających się na ekranie obrazów jest muzyka awangardowego amerykańskiego kompozytora Johna Zorna, która jeszcze bardziej potęguje wrażenie fragmentaryczności. Henry Hills Urodzony w Atlancie (stan Georgia). Pracował m.in. dla Cinemanews, Anthology Film Archives, Millennium, Collective for Living Cinema, Roulette, Segue. Zasiadał w zarządzie Film-Makers’ Cooperative. Był także dyrektorem wykonawczym The Segue Foundation oraz reżyserował i redagował dokumentalną kompilację Elektra 40 Years. Pracował przy filmach (m.in. Sposób na Ryszarda) oraz wideoklipach (m.in. Patti Smith, Kronos Quartet). Został członkiem wydziału filmowego w Pratt Institute i Instytucie Sztuki w San Francisco. Od 2005 roku jest członkiem Akademii FAMU w Pradze. Wybrana filmografia: 1975 Balieire (short) 1981 Kino Da! (short) 1988 SSS (short) 1997 Mechanics of the Brain (short) 2004 King Richard (short) 2011 Arkana / Arcana (short) Opracowanie: Patryk Tomiczek |
Moje NH
Strona archiwalna 13. edycji (2013 rok)
Przejdź do strony aktualnej edycji festiwalu:
www.nowehoryzonty.pl Nawigator
Lipiec 2013
Szukaj
filmu / reżysera / koncertu
|