Film w reżyserii Luciena Castaing-Taylora i Vérény Paravel - Lewiatan znajdzie się w programie 13. edycji MFF T-Mobile Nowe Horyzonty (Konkurs Nowe Horyzonty).

Znany nam, brytyjski antropolog i filmowiec Lucien Castaing-Taylor tym razem występuje w duecie z Francuzką Véréną Paravel, również antropolożką zaangażowaną w projekty artystyczne. >Tym razem<, bo podczas 9. edycji Nowych Horyzontów oglądaliśmy jego Sweetgrass, dokument zrealizowany wspólnie z Ilisą Barbash. Wtedy ich bohaterami byli amerykańscy ranczerzy, przemierzający górskie szlaki Montany, latem wypasając owce na publicznych pastwiskach. Film, będący efektem trzyletniej obserwacji, pozbawiony komentarza, surowy, formą starał się dopasować do rytmu życia obserwowanych ludzi i zwierząt. Castaing-Taylor z Ilisą Barbash nakręcił jeszcze: Made in USA (1990) i In and Out of Africa (2001), samodzielnie: Hell Roaring Creek (2010) i The High Trail (2010). Z kolei Véréna Paravel jest autorką m.in. filmów Foreign Parts (2010, z J.P. Sniadeckim) i 7 Queens (2008). Oboje pracują w The Sensory Ethnography Lab na Harvardzie. Ich prace były pokazywane na międzynarodowych festiwalach filmowych m.in. w Berlinie, Locarno, Nowym Jorku, Toronto, podczas BAFICI, CPH:Dox, Viennale, weszły w skład stałej kolekcji w największych światowych galeriach - Museum of Modern Art i British Museum, były wystawiane m.in. w Centre Pompidou, berlińskiej Kunsthalle i Marian Goodman Gallery.   

Lewiatan, spowolniony, pozbawiony dialogu eksperyment jest przez nich określany mianem archeologii oceanu i obrazu filmowego, przestrzenią spotkania idei Lewiatana, człowieka, natury i technologii. Bazą dla Lewiatana jest ich praca pod tytułem wyjętym z Bilblii: He Makes A Path To Shine After Him; One Would Think The Deep To Be Hoary (360 min.). Skrócona do 87 min. wersja filmu zebrała już sporo nagród, m.in. FIPRESCI i specjalne wyróżnienie jury na MFF w Locarno, Standard Readers' Award na Viennale, New:Vision Award - CPH:Dox, specjalną nagrodę na festiwalu w Turynie, Grand Prize dla długiego metrażu, One+One Prize, Documentary Prize podczas Entrevues Belfort Film Festival. Film był też pokazywany na ostatnim Berlinale w eksperymentalnej sekcji Forum Expanded.

Zwiastun

"(...) eksperymentalny dokument. (...) najlepszy film, jaki dotąd widziałam w Berlinie - wizualny poemat o niewiarygodnej mocy rażenia, który równie dobrze można byłoby oglądać z zamkniętymi oczami, bo dźwięki maszyn, ludzkie głosy, huk wody tworzą w nim genialną kompozycję. (...) połów ryb u wybrzeży Nowej Anglii przenosi w wymiar kosmiczny, granica między niebem, a wodą zaciera się i w pewnym momencie zupełnie już nie wiadomo, czy kuter unosi się na wodzie, czy płynie w powietrzu; czy rozgwiazdy zdobią nieboskłon, a mewy prują w głębinach. Dramat rozgrywający się pomiędzy człowiekiem-maszyną-naturą kończy się potwornym, choć niezwykle tu kolorowym Holocaustem: czerwona sieć niemal pęka od srebrnych ryb, niebieskie rękawice rybaków, ich żółte płaszcze i białe podkoszulki lśnią na tle ciemnego nieba. Kuter wypluwa odcięte głowy, niepotrzebne, martwe morskie stworzenia, strumienie krwi. Jest pięknie i strasznie, a całość kończy się długą listą nazwisk odtwórców głównych ról - czyli łacińskimi nazwami wszystkich poławianych tu ryb. To zarazem lista ofiar." (Małgorzata Sadowska, stopklatka.pl)