Centro Histórico

Historic Centre

reż. Pedro Costa, Manoel de Oliveira, Víctor Erice, Aki Kaurismäki / Portugalia 2012 / 90’

napisy: polskie i angielskie

Panorama

3x3D, Absolutely Modern, Anomalia, Berberian Sound Studio, Był sobie dzieciak, Camille Claudel, 1915, Centro Histórico, Computer Chess, Czas latających ryb, Fatamorgana, Gdy ostatni raz widziałem Macao, Godziny otwarcia, Goltzius and the Pelican Company, Halley, Heli, I Used To Be Darker, Jak ojciec i syn, Na włościach, Nie, Nie uśmiechaj się, Noce z Théodorem, Norte, koniec historii, Omylna dziewczyna, Otchłań, Raj: nadzieja, Senada, Skowyt harmonijki, Słomiana tarcza, Smak curry, Światło dnia, Taboor, Tajemnica Lukasa, Vic+Flo zobaczyły niedźwiedzia, W imię…, WITAJ, MARTWE CIAŁO, Złocisz mrok ponury, Znikające fale, Życie Adeli – Rozdział 1 i 2

Indeks cyklu

Portugalski reżyser urodził się w Lizbonie w 1956 roku. Trzyma się odtąd na uboczu, jego ascetyczny, naturalistyczny, niemal dokumentalny styl służy opowieściom o miejskich marginesach, o lizbońskich slamsach i ich mieszkańcach. Studiując historię na uniwersytecie w Lizbonie, Costa brał udział w kursach w Escola Superior de Teatro e Cinema. Potem pracował jako asystent kilku portugalskich reżyserów, m.in. Jorge'a Silvy Melo i João Botelho.

Swój pierwszy samodzielny film O Sangue (The Blood) nakręcił w 1989 roku. W 2002 odebrał w Cannes Francuską Nagrodę Kulturalną dla najlepszego filmu roku, zrealizowanego poza granicami Francji, tym filmem był trzygodzinny No Quarto da Vanda (In Vanda's Room), kontynuacja dramatu Ossos (Bones, 1997). Opowiadał historię uzależnionej od heroiny Vandy Duarte, mieszkającej w dzielnicy Fontainhas, w środowisku emigrantów z dawnej portugalskiej kolonii, archipelagu Cape Verde (Wyspy Zielonego Przylądka). Dwa lata wcześniej w Locarno film zebrał specjalne wyróżnienia, nagrodę Don Kichota i Młodego Jury. Krytycy i publiczność zgodnie podkreślali wagę realizmu w przedstawieniu zarówno grających w filmie miejsc, jak i jego bohaterów - ludzi z krwi i kości, żyjących w trudnych warunkach, skazanych na bolesną separację.

Juventude em Marcha (Youth on the March, znany też jako Colossal Youth) kontynuował wątki, rozpoczęte w poprzednich filmach, mieszając fikcję z dokumentem. Znalazł się w Cannes w 2006 roku, został doceniony przez amerykańskich krytyków z Los Angeles Film Critics Assossiation Specjalną Nagrodą im. Douglasa Edwardsa dla niezależnego eksperymentu filmowego. Zainteresowany parą francuskich awangardzistów: Danièle Huillet i Jean-Marie Strauba, nakręcił rodzaj biografii - Danièle Huillet/Jean-Marie Straub: Où gît votre sourire enfoui? (Danièle Huillet/Jean-Marie Straub: Filmmakers - Where has your hidden smile gone? 2001). W 2007 roku razem z Eugène Greenem (Correspondences) i Harunem Farockim (Respite) Costa wziął udział w realizacji nowelowego filmu w ramach koreańskiego Jeonju Digital Project - Memories. Jego nowela nosiła tytuł The Rabbit Hunters.

W konkursie Nowe Horyzonty 9. edycji festiwalu znalazł się czarno-biały dokument Costy, opowiadający o francuskiej śpiewającej aktorce Jeanne Balibar - Ne change rien. W Panoramie 13. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty obejrzymy jego krótki metraż Sweet Exorcism (Centro Histórico, 2012) w którym wskrzesza swojego bohatera z filmu Colossal Youth – Venturę pochodzącego z Wysp Zielonego Przylądka, który ponownie skonfrontuje się z własną pamięcią.